Драган Симовић: Расковник
– Ехеееј! Владанееее! Владанееее од праискони! Звао је
Расковник са врха стене подно облака, високо понад
облака, у праскозорје једно праисконо, док се Владан
пео присојем ка врху планине од праискони, ка самој
круни Прамајке планине. И сурваше се стене, и сорише
врхови брда уоколо; и бљескаху муње, и прашташе
громови, и заљуља се, и затресе се, земља праискона,
понад вртача и кланаца у тами праисконој.. И виде
Владан огањ живи, ватру живу од искона и паде на
колена, и пузаше на коленима према огњу, и
заблагодари Васељени и Праискони, и сусрете се, и
збратими, са Расковником праискони.
– Више не постојим! Р а с к о в н и к је ослобађајуће
стање свести, дивота над дивотама, – прошапта Владан.
Утонуо је у Васељену, а очи су му сијале као звезде
разјаснице.