Драгош Павић: Ткање на ђерђефу
Ако се песма у лудом сну рађа
онда се на јави ништа не догађа
већ само окива
док снива
трује и вара
и у кошмаре претвара
без реда
па свако биће саплиће
без смисла и прекореда.
.
Тад не знам
да ли сам невин ил’ крив
или сам само привидно жив
или сам, можда, махнито болестан
па тако немоћан.
А ја се само надам
да није све узаман.
Нећу да склапам руке
јер то је молба огавна
на ђерђефу смо везли љубав
која је зелена и травна,
она није смрека
што брзо сагорева
од памтивека
па постаје демонова кћи
што тако упорно нуди
и злодухом својим
над нашим животом бди.
Она би трозубац свој
у болесно тело убола
па никад више ни мрве раја
до краја,
до краја…
.
Д.П: “Небеска звона“