Димитрије Николајевић: Седимо на прагу
Софији, Татјани и Наташи
Седимо на прагу. Кућа се стара
У разговору нашем сад одмара.
Над главом, у лишћу, шуми ноћ месечна.
Испод нас протиче река
Као небо вечна.
И ветар долази, са гране откида лист
Који нам пада на косу
Као златник чист.
У даљини гори звук. И у нама неприметно
Нешто се мења:
Опажамо, долази време сретно.
Тад замреше нам речи
Као испражњене пушке.
Доле у врту негде,
Опадају труле крушке.
Ваша ме љубав згреја. Кроз њу чујем
Анђеоски пев док сањарим,
Док путујем.