Верица Стојиљковић: Љубав – река набујала
Из руку мојих гране расту
Небу и сунцу винуте су
Стопала корени дубоки
Из земље мајке поникли
И плеше стабло разиграно
Ветровом свирком опијено
И цветови се отворају
Светим кадом етром миришу
То љубав река набујала
Из извора срца потекла
Руке твоје је заплавила.
И отвара се дуге свет над
Пољем где дуб стари сањари
Облак стаје месец да скрије
Љубав чаролије дуб да сније.