Драгомир Брајковић: Жетва, кости зру
Мајко бога суше
И небеске ватре,
Извади нам сунца горка из очију
У њима још увек благдан снатре
Жита – наше кости; дал’ ће да узрију?
.
Без гласа, без крика,
И без чврсте воље
Повија се жито, ломи се стабљика,
Низ живот ко низ покошено поље
Вода нас магија или ова слика
Усађена ко страх сред очију.
.
Мајко бога суше, у нама је тама
Иако нам сунца у очима зру!
Д.Б: “Повратак у Црну Гору“