Горан Лазаревић Лаз: Док се јутра не сете петлова
док се јутра не сете петлова
ериданском путујемо реком
размеђама надјаве и снова
крманимо васкрсу далеком
.
лађа сунца насред тамне воде
ватре наше преноси у вечно
то у нама поново се роде
непреболи када небо млечно
.
пада зором да раздвоји тела
да умири једно срце плачно
док трајемо насред вирја бела
.
у ком судба надвладава мрачно
сред наслада којима се дамо
усхитима кад се удвајамо