Димитрије Николајевић: Има нешто
Нагледао се звезда и накуповао свега, само није
Онога за чим брже боље као грлом у јагоде
Кренуо до самога руба, а звоно све јаче бије;
Дакле, ништа од свих на свету знаних чуда,
Сем што је постао заробљеник сопствене слободе
Са којом, кад је има, не зна шта ће и куда.
.
Ал’ има нешто што никада није у сен избледело
Од постанка – непознато да се куша и открива
Ма не било ичега, ил’ је и те како вредело
Човеку за искорак преко неба, до нигдина и даље;
Иначе је понајгоре кад га ништа не зазива
Нити преко себе натраг ка њему шаље.
.
А срећа! – Зна ли ко шта је то и како се стиже
До њеног, ни на небу ни на земљи чардака,
Или је она та нит танка да се буде ближе
Другима и себи и у томе је свеколика тајна
Било ког пута, а пут је коло вилењака
Којег осветљава и води звезда вечно сјајна.