Верица Стојиљковић:Белина


Белина  … отвара се…

ничег нема до … ње … белине.

Чини се да душа је ствара …

 или можда … срце…

Белина,  ветар што лута

да пробуди уснуло лишће,

додирне траве и помилује … птице.

Белина …  река што

тече и стоји у истом трену…

нема тела … нема границе …

Мир Свемира све мири.

Видим непостојећег времена ,,, белину.

Ох, нежност кида задње

тамне чини …слобода

воде, ватре, ветра и камена

топи се у овој белини.

Само срце , , , Пулсира   

у љубави    топлини

Постави коментар