Верица Стојиљковић: Белина

Белина … отвара се…
ничег нема до … ње … белине.
Чини се да душа је ствара …
или можда … срце…
Белина, ветар што лута
да пробуди уснуло лишће,
додирне траве и помилује … птице.
Белина … река што
тече и стоји у истом трену…
нема тела … нема границе …
Мир Свемира све мири.
Видим непостојећег времена ,,, белину.
Ох, нежност кида задње
тамне чини …слобода
воде, ватре, ветра и камена
топи се у овој белини.
Само срце , , , Пулсира
у љубави топлини
Фото: Фототека СЖ
